اصلاح طلبان

مقام معظم رهبری و بدنه حاکمیتی نظام با این حمایت ها نشان دادند که اگر به زبان می گویند "موفقیت پزشکیان موفقیت همه است"؛ در عمل هم بر همین مسیر ره می سپرند.

شرایط جریان اصلاحات به‌گونه‌ای است که شکاف‌های جدی و تعیین کننده در آن دیگر تاب ماندن در محافل را نداشته و دیگر از پرده برون افتاده است.

چپ‌های نجیب و راست‌های اصیل درباره "وفاق ملی" تأکید دارند که اثر وفاق باید در سفره‌های مردم و کارآمدی دولت دیده شود و این وفاق حتما باید مورد حمایت و پشتیبانی قرار گیرد.

فقدان تحلیل جامع از شرایط جامعه، تخمین های اشتباه و تجویزه های اشتباه تر، فریز شدن در اشتباهات گذشته تنها بخشی از واقعیت های موجود جبهه اصلاحات است.

نامه افرادی همچون عبدی به سیدمحمد خاتمی را باید در چارچوب نمادی از شورش علیه انقیاد موجود در جبهه اصلاحات دانست.

بخشی از جریان اصلاحات می‌کوشد تا عدم سهم دهی پزشکیان به عناصر آنان را ناشی از قدرناشناسی رئیس‌جمهور تعریف کنند.

علی تاجرنیا، از اعضای شورای راهبری دولت در سخنانی پیرامون مسئله "وفاق ملی" تأکید کرد که مهم‌ترین خواسته مردم از مجموعه کابینه و وزرا، کارآمدی است.

اصلاح‌طلبان همچنان به نقد عملکرد دولت گذشته بدون اشاره به دستاوردهای آن پرداخته و می‌کوشند تا در دامنه شکاف‌ها به کنشگری بپردازند.

"وفاق ملی" باید بسترساز "کارآمدی" باشد اما برخی اصلاح‌طلبان در ظاهر دلسوزی برای پزشکیان و جریان چپ؛ وفاق را مقدمه فک حصر از فتنه‌گران و رفع انزوای سیاسی آنان معرفی می‌کنند!

"کابینه نظام بودنِ یک دولت"، حرفی است باطل و اساسا محال. زیرا شأن و تعقل نظام سیاسی نیز بالاتر از این است که حیثیت خود را به یک دولت 4 یا 8 ساله گره بزند.